داستان"ماه عسل-قسمت پنجم"

همين جمله بود كه به من انرژي داد. همين جمله بود كه باعث شد كه بتوانم از فرداي آن

روز كه شروع امتحانات بود، به شدت درس بخوانم. و همانطور كه مي داني، براي بار اول است

كه همزمان رتبه ي اول شديم. ولي از ديروز كه امتحانات تمام شد، باز هم احساس كاهلي مي

كنم. ديگر آن جمله نمي تواند براي من توليد انگيزه كند. جلمه اي كه فكر مي كردم كه بهترين

جمله ي جهان است. دوست داشتم كه خوب بودن اين جمله را به گوش همه ي جهانيان برسانم .

اما دو هفته اي نگذشت كه خودم هم در درستي اين جمله شك كردم.

آن روز، اولين روز آشنايي عميق شادمهر با رابرت بود. بيش از يك سال بود كه همديگر را

مي شناختند. اما رفتارشان آنچنان متفاوت بود كه به هيچ وجه به سوي هم ميل نكرده بودند.

رابرت كسي بود كه بسيار خشك به نظر مي رسيد. و شادمهر كسي بود كه شب و روز

داشت مي خنديد.

۲۲

از آن روز به بعد، يك سال و نيم ديگر، با هم دوست بودند. تا جايي كه بيشتر اين زمان، هم

اتاقي بودند.

رابرت فقير بود. ولي در ظاهرش هيچ نشانه اي از فقر يافت نمي شد. اگر هم لباس كهنه اي

مي پوشيد، تميز بود. چهره ي خوبش را هميشه آراسته نگاه مي داشت. خط اتوي لباسش شهره

بود. قدم زدم متين را به خوبي به خود عادت داده بود . برگشتن هاي آهسته . نگاه هاي آرام .

صحبت كردن هاي با وقار.

از آن زمان به بعد شادمهر مي خواست كه او را با خدا آشنا كند. اما نتوانست كه نتوانست !

مي خواست به رابرت بگويد كه تمام تلاش ما براي اين است كه به ياد خدا بيافتيم، نه اينكه به ياد

خدا بيافتيم كه بتوانيم تلاش كنيم.

خدا براي اين نيست كه بتوانيم از خود كار بكشيم، بلكه :

"لذت نهايي زندگي، در ياد مستقيم خداوند است"

تا يك سال و نيم بعد كه با هم بودند، شادمهر هيچ گاه دست از دعوت رابرت بر نداشت.

اما محيط آن روز دانشگاه طوري بود كه تمام دعوت ها را نقش بر آب مي كرد.

تا رابرت مقداري خودش را پيدا مي كرد و مي توانست احساس بزرگي كند، شادمهر را يك

فرد خرافي و عقده اي مي پنداشت. حتي يك بار از دهانش در رفت كه تو يك جهان سومي عقده

اي هستي. شما بچه هايتان را با عقده تربيت مي كنيد كه در دوران نوجواني هيچ كسي را نيابند و

ناچار به سوي خدايي كه وجود ندارد، ميل كنند. تمام انسان هاي خدايي، بد قيافه و عقده اي اند.

آن زمان، شادمهر از حرفش ناراحت نشد. و تنها آرزوي هدايتش را كرد.

چند مدت بعد، رابرت كه سراسر شور و شوق شده بود، در وسط خيابان، به سوي

شادمهر دويد و گفت:

پيدا كردم. راه لذت زندگي را پيدا كردم. راه مبارزه با غم را يافتم. پيدا كردم كه چگونه مي

توان به آرامي نفس كشيد.

بايد حسود نبود. بايد براي ديگران آرزوي خير كرد . اگر كسي از هم ميهنانم در كاري

موفق شود، وطن من رشد خواهد كرد و وطن من رشد كند، براي من هم خوب است.

همين آموخته ي رابرت بود كه تاچند ماه او را بسيار سرزنده كرده بود . يكي دو ماه به

پايان تحصيلشان در دوره ي كارشناسي ارشد نمانده بود كه باز هم رابرت دچار افكار تا

حدودي تلخ شد.

گفت:

۲۳

من ديگر براي ديگران آرزوي سعادت و خوشحالي نخواهم كرد. چرا كه عقلاني نيست. مگر

مي شود بدون هيچ چشم داشتي، ديگران را دوست داشت. هر چه فكر مي كنم نمي دانم كه چرا

از اين كار خوشم مي آيد. ولي درست كه فكر مي كنم، مي بينم كه هيچ توجيهي ندارد . شايد

احساس بزرگ بودن مي كنم. شايد به خاطر اين فيلم ها باشد كه معمولاً چنين افرادي را بزرگ

جلوه مي دهد و اين باعث مي شود كه به خود تلقين كنم كه من هم انسان خوبي هستم.

رابرت عادت داشت كه قبل از شروع كارش بر روي ميز مطالعه اش بنشيند و دو دست اش

را به هم بچسباند و در زير چانه اش قرار دهد و آنقدر فكر كند كه بتواند براي انجام كا رش،

توجيهي پيدا كند.

بعضي از مواقع موفق مي شد و بسيار هم خوشحال مي شد . مي گفت : بدون اينكه منت

خداي تو را بكشم، فكر كردم و راه درست را يافتم.

بعضي از مواقع هم موفق نمي شد. خسته مي شد. باز هم از خدا بيزار مي شد.

شادمهر هم جرات نمي كرد كه به او توضيحي بدهد.

چرا كه مي دانست كه يا انسان بايد به خدا هيچ اعتقاد نداشته باشد، يا اعتقاد زياد داشته

باشد. در اين بين، زجر آور است.

چرا كه ممكن است كه انسان كار بدي بكند و فكر كند كه خدا ديگر او را دوست ندارد و

همين باعث مي شود كه ناراحتي اش دوچندان شود.

يك بار هم رابرت چنين چيزي گفت:

اگر قرار باشد كه انسان بدون ديدن خدا، خدا خدا كند، همان بهتر كه ملحد باشد!

آنگاه رو به شادمهر كرد و تقاضاي تاييد كرد.

شادمهر هم ناچار بود كه تاييد كند. تا شايد در دفعات بعدي بتواند عقيده اش را تغيير دهد.

چرا كه شادمهر با خود مي گفت:

كه اگر وجود خداوند در جهان بسيار دور از ذهن بود، پس اين همه جبهه گيري در مقابل

او، دليلي نمي تواند داشته باشد. يك خم و راست شدن سر نماز مگر چه ضرري دارد كه تمام اين

بي خدايان دارند با آن مبارزه مي كنند. هر چه باشد، نماز يك ورزش است. پس، اگر يك خداي

بزرگ، بسيار دور از تصور باشد، نبايد نماز، به ترك دوستي بيانجامد. و قبول داشت كه شك در

مورد خدا درد آور است. عقيده داشت كه انسان بايد به ناگاه خدايي شود. و معتقد بود كه تا به

آن روز حتي يك نفر هم از راه فلسفه نتوانسته است خدايي شود. هيچ كس با برهان نظم خدايي

نشده است. نظر او اين بود كه هر كه در راه خدايي شدن بسيار پيشرفت كرده است، به دست

خود نبوده است. شانس بوده است. مهر خداوندي بوده است. شايد هم به قول رابرت، به علت

۲٤

عقده اي شدن ها. شادمهر هميشه مي گفت كه همين كه نمي شود به هيچ روشي وجود خداوند را

اثبات كرد و همچنين نمي شود به هيچ روشي وجود خداوند را صد در صد رد كرد، همين نشانه

ي خداوند است. خداوندي كه مي خواهد بنده اش را آزمايش كند.

اما بايد توجه داشت كه بعضي از عقده اي شدن ها و همصبحت پيدا نكردن ها، به مصاحبت

به خدا منجر نمي شود. بلكه، باعث مي شود كه آن فرد قاتل از آب در آيد.

براي همين زياد به رابرت فشار نمي آورد و دوست داشت كه روز به روز خود را به

رابرت كه ادعاي كفر مي كرد، نزديك سازد. چرا كه وظيفه اصلي يك مسلمان را ادامه ي راه

پيامبران الهي مدانست. يعني: ترويج آيين خدايي و جذب خدا پرستان جديد.

دريكي از آخرين روز هاي دوران تحصيل بود كه شادمهر تصميم گرفت كه براي آخرين

بار، رابرت را به اسلام دعوت كند.

اما به دلايلي منصرف شد. آن زماني كه شادمهر گفت: كه من براي وصل خدا حركت مي

كنم. هدفم رسيدن به او است.

و پاسخ رابرت كه به نظر شادمهر از اوج ناداني او بر مي خواست، چنين بود:

خداوند كه جسم نيست! پس براي چه به دنبال او مي گردي كه به او وصل شوي.

چه پاسخ عجيبي.

چه جمله ي چندش آوري.

و اين شد كه براي هميشه اين افسوس در دل شادمهر ماند كه بتواند مفهوم ارتباط ناب و

خالص را با خداوند، به او بفهماند. هزاران جمله درست كرده بود كه بگويد و راب رت را متحول

كند. اما هيچ كدام جواب نداد كه نداد.

انگار كه پيدا كردن خدا، در ذهنمان يك امر شانسي است. مثلاً جايي كه انسان با خداي خود

مي گويد:

"خدايا، اين مسخره بازي ها را ببين"

و مراد انسان از مسخره بازي ها، هر آن چيزي است كه غير خداست. و آنگاه خدا مي گويد

كه به دستور من و براي من، آن مسخره بازي ها را مسخره نپندار . اين چند روزي كه مهلت

داري، به سختي بكوش كه ياد مرا از دست ندهي.

اين ها افكار شادمهر بود كه هر گاه به خاطرش مي آمد، بغض مي كرد. و اين در حالي بود

كه هر گاه رابرت اين ها را مي شنيد، تعجب را با خنده مخلوط مي كرد و سر مي كشيد.

يكي از معدود جملات شادمهر كه مورد توجه رابرت قرار گرفته بود، چنين بود:

۲٥

"هر مسير طولاني، از هزاران مسير كوتاه تر ساخته شده است. تك تك مسير هاي كوتاه را

كه مي توانيم بپيماييم، پس كل مسير دور از دسترس نخواهد بود"

جالب اين است كه بعد ها، عامل آشنايي رابرت و اينيدا هم همين جمله بود . جمله اي كه

اينيدا چندين بار از عمويش شنيده بود.

....

دو سه ساعتي را دور ميز نشيمني كه بر روي تراس طبقه ي سوم قرار داشت نشتند و

همچنين به منظره ي چمن سبز رنگ يكدست و دنبال بازي اسب ها و نماي طبقات بالايي آ سمان

خراش هاي شهر كه خود را به سختي از لابه هاي درخت هاي مرتفع داخل محوطه به آن تراس

مي رساندند، نگاه مي كردند.

ساعت هفت و نيم بود كه شام حاضر شد.

وارد سالن غذاخوري شدند.

دور ميز نشستند و مستخدم هاي زن و مرد مانند فرفره كار مي كردند. غذاهايي كه تنوع

رنگ هايشان تمام نصيحت هاي بزرگان را بر عدم اسراف، از حافظه ي انسان مي ربود. غذاهايي

براي شانزده نفر. همين امر موجبات ناراحتي شادمهر و همسرش را فراهم كرده بود . ولي مي

ترسيدند كه چيزي بگويند و صاحب خانه از گفته شان ناراحت شود. و چيزي هم نگفتند.

تنها موضوعي كه صرف شام را، چند دقيقه اي به تعويق انداخت، تابلوي بزرگ زن و

مردي بود كه در حال عشق بازي بودند. مردي را نشان مي داد كه با تمام وجود خود مشغول

زدن فلوتي بود كه بتواند خود را به حد لياقت وصال معشوق خود برساند. مردي كه سراسر تمنا

بود و زني كه سراسر ناز. عشوه هايي كه نه تنها آن وصال را تلخ نمي كرد، بلكه شادي فزاينده

اي را به آن مي افزود. به عبارت ديگر، سخت گيري هايي كه هيچ گاه از اميد وصال نمي كاست .

بلكه تنها و تنها وصال را ارزشمند تر كرده و لذت ناشي از آن را افزايش مي داد.

مهشيد سوال كرد:

ببخشيد. تا آنجا كه من مي دانم، اين اثر يكي از بزرگ ترين هنرمندان ايران است. آيا شما به

آثار نقاشي ايران هم علاقه داريد؟

اينيدا: همانطور كه گفتم، من به فرهنگ ايران بسيار علاقه دارم. آنجا به زن ها بسيار بها

داده مي دهند.

اين پاسخ شجاعانه ي اينيدا، جگر مهشيد را حال آورد. با اينكه شوهرش همه چيز رابرت و

همسرش را برايش تعريف كرده بود، اما مهشيد با زيركي مي خواست كه اعتراف اينيدا را به

علاقه به ايران را از دهان خودش بشنود.

۲٦

اين شد كه شادمهر نگاهي به مهشيد انداخت و با نگاهش پيامي را ارسال كرد كه شايد

چنين محتوايي مي داشت:

من كه موزي بازي تو رو متوجه مي شم، با اين بيچاره چه كار داري؟!

رابرت كه بدون اينكه به چيزي بو برده باشد، گفت:

بوي غذا ها كه مرا مست كرد. بهتر است كه شروع كنيم. آنقدر كه با شادمهر پياده روي

كرديم كه فكر مي كنم شايد ده كيلومتر راه رفته باشيم. مي خواهم امروز رسوم را كنار بگذارم و

هر طور كه دلم مي خواهد غذا بخورم. زياد و سريع.

شام را نوش جان كردند و بعد از آن صحبت هاي زيادي به ميان نيامد. تنها از خلق و خوي