"داستان"ماه عسل ـ قسمت دوازدهم

عروسي

با پسري كه نه تنها لال بود، از قوه عقلي خوبي هم بهرمند نبود. تنها و تنها آنقدر مي فهميد كه به

راحتي مي توانست دختر هاي مامان را از غير مامان تشخيص دهد.

اتفاق ناخوش آيندي بود كه داشت براي آن دختر مي افتاد . آن هم دختري با آن ظاهر

بسيار خوب و بهتر از همرديفان اش.

شادمهر و مهشيد و رابرت، تصور مي كردند كه هندي ها، مانند داخل فيلم هايشان، اكثراً

خوش قيافه اند، اما اين درست نبود. تا جايي كه مي گويند كه تمام دارايي هند، همان چند نفري

هستند كه در فيلم هايشان بازي مي كنند. و صد البته بعلاوه آن دختر.

به درون همان كلبه رفتند و كلبه ي نسبتاً بزرگي بود. شامل دو اتاق. مثل اينكه بيشتر كلبه

هاي ديگر، تنها يك اتاق داشتند. علت وجودي آن ها هم اين بود كه شايد پدر و مادراني كه مي

خواستند شب را با هم سپري كنند، مي رفتند به داخل آن كلبه ها و به دور از چشم بچه ها كار

مي كردند. و اگر نه، دماي هميشه خوب، و عوامل ديگر آنها را از ساخت خانه بي نياز كرده بود.

دختر از اينيدا اجازه گرفت كه برود و مدتي بعد برگردد. او قول داده بود كه در اين مورد

به كسي چيزي نگويد. و اينكه آن كلبه براي خود اوست و تنها چيزي است كه از پدرش به او ارث

رسيده و مادرش به جايي رفته است و اينكه در آن شب خالي است و مي تواند مكان امني باشد.

دخترك رفت. و رابرت كه مدام در دل آه مي كشيد، با دست پاچگي، شروع به صحبت كرد.

نكند كه برود و خودكشي كند. يكي با او برود.

مهشيد در جوابش گفت، نكند مي خواهي من بروم؟ آخر ما كجا برويم.

رابرت: نه. او ناراحت است. ممكن است دست خودش كار بدهد.

اينيدا كه از حرف هاي رابرت تعجب كرده بود، گفت: نكند كه مهرش در دلت جا گرفته. ديدم

كه يكسره به او نگاه مي كني و چيزهايي در سر مي پروراني.

رابرت بدون آنكه به حرف هاي اطرافيان چندان اهميتي بگذارد، شروع كرد به تعريف كردن

خاطره اي. خاطره اي كه انگار اگر نمي گفت، مي تركيد.

روزي فهميدم كه كسي كه مدت ها در نظرم است، نظر به ديگري دارد . او با او رفت .

افسرده و مغبون. در داخل پارك زير برج ايفل بودم. ديگر هيچ چيز برايم اهميت نداشت . تنها و

تنها دوست داشتم كه قدم بزنم و خوش چهره ترين اندام را پيدا كنم و به سويش بروم و پيشنهاد

نزديكي دهم. رفتم و رفتم. هيچ دختر تو دل برويي را در كنار رودخانه نيافتم. تا اينكه خواستم

خستگي در كنم. رفتم و بر روي يكي از صندلي ها نشستم كه ديدم بلافاصله قبل از من سه دختر

رفتند و بر روي آن نشستند و تقريباً جا را پر كردند. وسطي شان دلم را گرفت. آنقدر خوب روي

۷۱

بود كه حد نداشت. سينه بندي داشت و شرطي كه هنوز خيس بود. تازه از آب بيرون آمده بودند.

تني بي لك. و البته سينه هايي متقارن. من هم كه به زبان فرانسه آشنايي كامل داشتم و رفتم و

در جلوشان نشستم. به حرف هايشان گوش دادم. تا جايي كه ديدم كه لب به سخن گشود و از

اين تعريف مي كرد كه سه بار است كه سينه هايم را عمل كردم و اگر مي بينيد كه اينگونه اناري

شكل و خوش حالت شده اند، به اين علت است.

كه البته اين كه براي شما تعريف كردم براي دوران جواني و جاهلي من بود . اكنون، به

خاطر تعريف اين خاطره، از اينيداي عزيز معذرت مي خواهم.

شادمهر به خاطر اينكه جو افسوس ناك آنجا را به هم بزند، باز از شهوت كمك گرفت و

گفت: خلاصه آن شب چه كار كردي، عزيز؟

رابرت خنده اي كرد كه به موازات پاسخ اش مدام بلند تر مي شد: آن شب رفتم آنطرف تر

و به به. به به.

اينيدا، به هيچ وجه ناراحت نشد. چرا كه به احتمال زياد خودش هم چنين ميهماني هايي و

مجالسي را در پرونده ي خاطرات خود داشته.

اما مهشيد، شوهرش را كنار كشيد و گفت: قبول نيست. شما مردا هر كاري مي خواهيد مي

كنيد و اتفاقي نمي افتد. اما ما طوري خلق شديم كه دستمان بسته است.

شادمهر هم كه در جواب هاي كوتاه و شيرين متخصص بود، گفت: مي داني چيست . اينكه

برايم مي گفتي كه چرا ارث زن نصف مرد است و از اين جور چيزها، به اين خاطر است كه خدا

شما زن ها را بسيار خوشگل تر و تودل برو تر آفريده و بعد متوجه شده كه نامرديه . گفت كه

بگذار حداقل يك تغييراتي بدم كه بهتر بشه. بعضي موقع احساس مي كنم كه شما زن ها و خدا

دست به دست هم مي دهيد كه مرد ها را ديوانه كنيد. مثلاً اگر الآن بگي برگرد به هتل و دست

بزن و برگرد، من منت مي پذيرم و انجام مي دهم.

مهشيد: واقعاً انجام مي دي؟

شادمهر كه در پهلويش نشسته بود، دستش را دور گردن اش حلقه زد و چيزي نمانده بود

كه بوسه اي نثارش كند. رابرت و اينيدا به آن دو خيره شده بودند. چرا كه بعيد مي دانستند كه

شادمهر هم از حد بگذراند و بتواند حالي به حالي شود. زياد طول نكشيد كه شادمهر به خودش

آمد و در جواب مهشيد گفت:

حالا. البته اين جواب را در حالي داد كه فاصله صورت هايشان به يك وجب هم نمي رسيد،

به همين علت، نه تنها جواب بي معني شادمهر در خنده ها و چشمان خمارآلود مهشيد تاثير

نگذاشت، بلكه بعيد بود كه مهشيد مي توانست سوال خود را به خاطر بياورد.

۷۲

در همين زمان، رابرت دست اينيدا را با يك دست اش گرفت و آن دست خود را هم آورد و

دستان نرم و لطيف اينيدا در دستان خود پنهان كرد و ماچ و بوسه اي آغاز شد كه واقعاً حرفه

اي بود. بسيار شهوت آلود. اما به هيچ وجه نويد نزديكي بيشتر را نمي داد. آنقدر اين غربي ها

عادت كرده اند كه چه وقت و چگونه خود را كنترل كنند كه هر كاري را در هر جايي به اندازه

متعالي خود مي كنند، بدون آنكه وارد حريم هاي ديگر شوند. مثال همين جا، آنچنان ماچ و بوسه

ي گرمي كردند كه آدم دلش هري پايين مي ريخت كه نكند نفهمند كه كجا هس تند و تا آخرش

بروند. اما به هيچ وجه چنين چيزي اتفاق نيافتاد و نمي افتاد. اين چيز خوبي است . چرا كه اگر

چنين نباشد، و اين عادت فرهنگي در بين انسان هاي يك اجتماع شكل نگيرد، دو نفر يا يكديگر را

دوست ندارد و يا اگر دوست دارند، زن و شوهر خواهند شد! در حالي كه دوست داشتن مراتب

دارد و انسان مي تواند به صد ها نفر از جنس مخالف اش علاقمند باشد، بي آنكه به نزديكي به

آنها فكر كند. و اين چيزي است كه مي تواند باعث شادي و تعامل زياد محبت بيشتر در بين

انسان هاي يك اجتماع شود. چيزي كه مهشيد مي ناليد كه در ايران نيست. و راست هم مي گفت .

تا به كسي مي خندي، احساس مي كند كه نياز داري.

ياد خاطره اي افتاد كه شادمهر مدام تعريف مي كرد. در واقع مقايسه اي بود. مي گفت كه

در ايران بعد از ساعت شش غروب يك دختر نمي تواند از پسري، ساعت را بپرسد. چرا كه ممكن

است به شام دعوت شود. اما در غرب، نصف شب هم زنگ خانه اي را بزني و از او طلب مشروب

كني، مي رود و يك استكان براي شما مي آورد و يك استكان براي خودش و اينطور مي شود كه

استكان ها را به هم مي زنند و سر مي كشند و در همان خيابان گل مي گويند و گل مي شنوند و

خداحافظ، خداحافظ. بدون اينكه اتفاقي بيافتد!

دختري كه رابرت را به ياد زير برج ايفل انداخته بود، بسيار شبيه همين دختر بود. اما اين

دختر ديگر سينه هايش را عمل نكرده بود. بلكه به صورت طبيعي چنين بود. و اين بسيار بسيار

بر تو دل برو بودن آن دختر افزوده بود . دختري بي نقص و پاك دل و صميمي . چنان كه

شادمهر هم از رفتن نيم ساعته اش به تنگ آمده بود . و مهشيد هم چندان بدش نمي آمد كه

شوهرش را كه خراب زني شده است را مشاهده كند. چرا كه مي دانست كه اتفاقي كه نخواهد

افتاد. تنها بر تو كف رفتن شادمهر خواهد افزود و اين به نفع مهشيد بود. تنها اين سوال باقي مي

ماند كه چگونه يك دختر فرانسوي در آن سر دنيا مي تواند باشد كه يكي ديگر در اين سر دنيا، با

همان قيافه و البته با وضع زندگي بسيار بد تر. طوري كه بيم خودكشي اش بسيار مي رفت.

اينيدا، كه از دير كردن دختر نگران شده بود، گفت، نكند كه كاري كرده باشد . چرا كه در

اينجا ها خودكشي دختران بسيار زياد است. اساساً در اينجا زن انسان محسوب نمي شود . در

۷۳

همين ده سال گذشته بيش از چند ميليون سقط جنين دختر اتفاق افتاده است. اصولاً هيچ دختري

به پسري كه مي خواهد نمي رسد. اينجا، زيبايي بدترين نعمت است. چرا كه مدام زير دست مردان

جابه جا مي شوي.

دختر آمد. همه خوشحال شدند.

گفت: شما اينجا بمانيد. من بايد بروم به خانه ي رئيس دهكده. كه اگر نروم، به زور مي آيند

و مرا مي برند. ضمناً من به ازدواج با پسر او راضي شدم. درست است كه عقل سالمي ندارد. اما

پدرش رئيس است و مهم تر از آن، ظاهر خوبي دارد. و اندام قوي و مردانه اي. دوست اش دارم .

چرا كه همان پسر، بهترين پسر اين دهكده است.

دختر رفت. همه ناراحت شدند.

شب نشده بود كه خيالاتي وارد ذهن شان شد. دو اتاق. و دو زوج. در همين حال، در زدند .

و بدون معطلي در را به زور باز كردند . مهشيد روسري اش را كه از لحظه ي پياده شدن از

هواپيما از سرش باز كرده بود، دوباره سر كرد. آن زمان با شادمهر مشورت كرد كه آيا اشكال

دارد كه من روسري ام را جلوي رابرت باز كنم. شادمهر هم گفت كه حجاب به محيط بستگي

دارد. اينجا اگر تنها همان چيزها را داشته باشي، از نظر من حجابت كامل است . اما در آن زمان

كه مهشيد داشت روسري اش را به سر مي كرد، شادمهر گفت كه اين كار را نكن. ممكن است كه

عقده اي باشند و اين كار آنها را تحريك كنند كه به تو تجاوز كنند. اما مهشيد همچنان تشخيص

داد كه بايد روسري اش را بر سرش كند.

آنها را گرفتند.

نگراني شان، درست بود. آن زن خبر داده بود. زني كه سينه هاي تخت بدقواره اي داشت .

آنها را بردند و در كنار ميز نشاندند.

در حياط دهكده، ميز طويلي، به تقليد از جناب جوكي درست كرده بودند كه در منتهي اليه

آن يك صندلي قرار داشت كه جاي رئيس دهكده بود. اما آن شب، آن صندلي خالي بود . رئيس

نبود. حتي قرار نبود كه تا دو روز ديگر به دهكده بيايد. و اين ب دشانسي بزرگي بود . چرا كه

اينيدا، در اتاق، مي خواست به دختر بگويد كه برو و با رئيس دهكده برگرد . كه او گفت كه او

نيست.

آتشي به پا بود و دو حيوان بزرگ كه شبيه خوك بودند و البته خوك نبودند، داشتند بر

روي آتش بريان مي شدند. پسر هجده ساله اي مسئول چرخاندن شاخه چوبي بود كه از دل

حيوان عبور كرده بود.

دست هاي ميهمانان را باز كردند و پس از آماده شدن غذا، دستور داده شد كه بخوريد.

۷٤

ميز مستطيل شكل. طويل. هر طرف اش جاي سي نفر بود. كه تقريباً جاي تمام صندلي ها به