"داستان"ماه عسل ـ قسمت یازدهم

مي دارد. آن را پر تكاپو مي كند. آن زمان هم چنين بود. دوست داشتم كه همه چيز را بدانم . من

اگر يك سال فكر مي كردم كه راز زيبايي و انتخاب را دريابم، بي شك نمي توانستم چنين سوالي

مطرح كنم. اما آن موقع مطرح كردم. كه چرا من از آن دختر خوشم آمد. و اينكه چرا اگر ده مرد

ديگر هم به نانوايي بيايند و از آنها بپرسي، كدام يك از آنها را ترجيح مي دهي، مهشيد را انتخاب

مي كردند. همانطور كه يكي از آن مردان، هنگامي كه داشت مي رفت از مهشيد خداحافظي كرد .

بدون آنكه او را بشناسد. همين است كه هميشه مي گويم كه او چهره ي خاصي دارد . چهره اي

دارد كه تعامل و علاقه به تبادل محبت را فرياد مي زند . برايتان خلاصه كنم . جريان از اينجا

شروع شد كه آن دو نفري كه در جلوي من صف ايستاده بودند، شروع به صحبت پيرامو ن

مباحثي كردند. يكي شان از گراني ميوه و تره بار مي ناليد و ديگري از زياد بودن مالياتي كه

ماموران مالياتي دولت از مردم مي گيرند و خودشان مي خورند . البته بحث شان زياد طول

نكشيد و خوشبختانه نون يكي شان سريع در آمد و رفت و خدا رحم كرد كه به دعوا نكشيد. چرا

كه يكي شان رئيس اداره ماليات شهرمان بود و از قيمت ميوه مي ناليد و ديگري رئيس بازار

ميوه بود و از ماليات. در حالي كه هر دوشان در طي چند سال، نمي دانم به چه طريقي بسيار

پولدار شده بودند و هر چه بر پول شان افزوده مي شد، بيشتر از دولت مي ناليدند. به قول خود

رابرت، كه در مملكت ما مردم احساس مي كنند كه فرزندند و حكومت بايد براي شان نون بياورد.

در حالي كه حكومت همان مردم اند. البته قانون هم مهم است. مديريت، نظارت و برنامه ريزي

مهم است. آزادي بيان. عجب. كجا بوديم كه به اينجا كشيد. آها. يادم آمد . فقط اين را بگويم و

ادامه ي ماجرا را شرح دهم. اينكه آنها طوري مي ناليدند كه دزدي برايشان به راحتي قابل توجيه

بود. خود شان دزدي مي كردند و داستان دزدي كردن كارمند بدبخت نيروي انتظامي كه شايد با

آن حقوق، واقعاً هم حق داشت كه زيرميزي بگيرد را مي زدند و از مسير اشتباه به يك اصل

مسلم مي رسيد و اثبات مي كردند كه دزدي، دزدي نيست! مثلاً مي گفتند كه فلاني را كه شايد

بشناسي. او، فلان قدر حقوق دارد. اين بدبخت چگونه مي تواند امرار و معاش كند . پس، او حق

دارد كه كارهاي غير قانوني بكند و زيرميزي بگيرد. و اين را براي كل افراد جامعه بسط مي

دادند. تا آخر و عاقبت اين مردم چه مي شود خدا مي داند. ضمناً در همين هول و هوا يك جواني

وارد نانوايي شد و نانوا را صدا زد و گفت: سه تا نون بده ما كار داريم بايد زود بريم.

در اين ميان، رابرت كه به سختي ناراحت شده بود، گفت: شما هيچي به او نگفتيد.

٦٤

مهشيد پريد وارد بحث و گفت: چي مي گفت. هر چي مي گفت، آن جوان برمي گشت و به

شادمهر فحش مي داد و در محترمانه ترين حالت كه بعيد به نظر مي رسيد، مي گفت كه تو دخالت

نكن.

رابرت گفت: چند بار كه تكرار شود، ديگر جرات نمي كند كه به شما چيزي بگويد . و حتماً

شرمنده خواهد شد. در پيش ما، اگر كسي چنين كند، مردم چنان نگاه تحقيرآميزي به او مي كنند

كه نيازي به بيان حرفي نيست. اين را كه گفت، شادمهر وارد بحث شد و تصميم گرفت كه بحران

فرهنگي ايران را بيش از پيش براي دوست قديمي اش روشن كند، گفت:

اين را مي گويي. من تازه ايستاده بودم كه جوان به سرعت نان اش را گرفت و رفت . چند

نفري پشت سرش مقداري حرف زدند كه چرا اين كار را كرد. چرا نوبت را رعايت نكرد. اما چند

دقيقه بعد گوشم را تيز كردم و ديدم كه در صف زن ها صحبت از همان جوان است . صحبت از

كمالات او. كه مثلاً چقدر برش دارد. چقدر جسور است. چقدر پر دل و جرات است. اين است كه

نمي گذارد كه من به آن جوان اعتراض كنم. چرا كه مردم حق را به او مي دهند. در پيش ما، چنين

كسي با عرضه تر جلوه مي كند تا بدكار تر. انسان ها در دل خود مي گوند كه عجب شجاعتي .

البته دارد روز به روز بهتر مي شود. اين ها را ولش كن . سرتان را درد آو ردم. بگذار ادامه ي

آشنايي مان را بگويم.

اگر گفتيد كه اين ها چه ربطي با آشنايي ما داشت. به شما مي گويم. آن كسي كه مرا متوجه

ساخت كه آن كه از قيمت زياد ميوه مي ناليد مامور ماليات است، مهشيد بود . نان ام را گرفته

بودم و داشتم از نانوايي خارج مي شدم كه ديدم دختري مرا صدا مي زند. مرا كنار كشيد و گفت

كه مي دانيد كه او كه بود. گفتم: نه. گفت: رئيس اداره ي ماليات. بلند خنديدم و گفتم : شوخي مي

كنيد. از خنده ي دائمي ام، از نيش هميشه بازم فهميده بود كه فرد مورد اعتمادي هستم. با اينكه تا

به حال مرا نديده بود، با درك بي نظير اش اخلاق مرا در يك نگاه فهميد. من هم براي اولين بار به

چهره ي او و مخصوصاً چشمان افسونگر اش خيره شدم و ديدم كه خنده اش ناقص است .

چيزي به ذهن ام رسيد. از او پرسيدم كه شما مي دانيد كه آن نفر ديگري كه بود؟ گفت: نه. گفتم :

مسئول تنظيم قيمت بازار ميوه ها. به زير خنده زد و سرش را پايين گرفت . زيباترين صحنه ي

عمر ام. انگار كه مي خواست كه به هر صورتي كه شده خنده هايش را در زير چادر اش، با خم

كردن سر اش، با جمع كردن لب هاي غنچه گونه اش، پنهان كند. اما نمي توانست . او هم تعجب

كرده بود. و آن صحنه، چه صحنه اي بود.

نمي توانستم كه بدون او زندگي كنم. انگار كه، انگار كه از آسمان نزول كرده بود، انگار كه

براي من آفريده شده بود، انگار كه براي من آفريده شده بود. خنده هايش را فراموش نمي كنم. از

٦٥

همان شب تب كردم. و عاشق شدم. و روال طولاني و معروف عشق ايراني مان از همان شب سر

گرفت. دوش آب سرد و تا انتهايش را كه البته به صورت خلاصه قبلاً گفتم.

موضوع كه كاملاً تمام شد، جو دوباره به صورت عادي بازگشت . اما اينبار، با احساس

صميمتي بيش از پيش.

ويش، ويشي به پا خواست.

صداي مار بود. همينطور كه راه مي رفتند، مار بزرگي، سر راه شان قد برافراشت. انگار كه

پول عوارض گذر از آن مسير را مي خواست. اينيدا خواست با آن چابكي و سرزندگي خاص

خود، با دسته چوبي كه در دست داشت، او را بكشد، اما با مشورتي كه كرده بودند، از اين

تصميم منصرف شد و از آنجا به بعد بر آن شدند كه اگر به جايي كه احتمال دادند كه مستعد

وجود مار است، رسيدند، پاهايشان را محكم تر به زمين بكوبند كه مار فكر كند كه حيوان قوي

تري آمده است و برود رد كار خودش.

قدم زدند تا آنگاه كه ديگر وقت عصرانه بود.

شادمهر، بار ديگر مهشيد را كنار كشيد و براي بار ديگر ابراز علاقه ي خود را اينطور ابراز

داشت:

امروز چقدر خوشحالي. يك لحظه نديدم كه آن شور و شوق و شادي از چهره ات بيرون

برود. امروز واقعاً احساس كردم كه مفهوم غم را نمي داني. به نظر مي رسد كه شا دترين زن

روي زميني. با اينكه تو اولين كسي هستي كه من با او آشنا شدم و اين را همه مي دانند. با اينكه

من تا به حال غير از تو با هيچ دختري به چشم خريدار صحبت نكردم، اما بدان كه اگر لطف خدا

نبود، از بين هزار تا دختر خوب، باز هم نمي توانستم هيچ كسي مثل تو را پيدا كنم.

اين بود ابراز علاقه ي هميشگي شادمهر كه معمولاً هم به خاطر سنگين بودن بار پيامي و

احساسي، خوش فعل و قافيه نبود و معمولاً با اين پاسخ رندانه و طنز گونه ي مهشيد همراه مي

شد كه تو به من علاقه داري و هر دفعه از خدا تشكر مي كني!

تصميم گرفتند كه بنشينند. در سايه ي درختي. در جايي كه جويي در جوار آن جاري بود .

تنها مسئله ي مورد طرح، كثيفي محل نشستن بود. خاكي بودن آنجا و ش ايد اندكي خيس بودن

اش. آن هم مسئله اي با اهميت بسيار اندك. چرا كه ديگر لباس هاي همه شان خاكي شده بود. اما

شادمهر مي خواست مطلبي را بگويد كه نگفت. چون قبل از گفتن حرف اش، آن را مزمزه كرد و

فهميد كه حرف درستي نيست. مي خواست بگويد كه مهم نيست كه كجا مي نشينيم . چرا كه ما

خودمان از خاك هستيم و خاكي شدن مسئله اي نيست. اما اين حرف غلطي است . با خود فكر

كرد كه پاكيزگي، مگر در نزد او، بي اهميت است كه مي خواهد آن را با دنيا خواهي مقايسه كند .

٦٦

ناچيز بودن اميال دنيوي جاي خودش، پاكيزگي جاي خودش. به همين خاطر، كه نكند حرف اش

به خوبي در فكر شنونده ننشيند، از گفتن آن صرفنظر كرد.

برگ درختان، تنها گزينه براي سرو كردن بود. البته نه هر برگ درختي. بلكه برگ درختي

كه مخصوص بود. البته بعداً، غير از اينيدا، ديگران از خوردن آن برگ ها پشيمان شدند . نام

درخت، "پان" بود. نوعي ماده مخدر نرم است كه دشمن دندان است. از بدي هاي ديگر آن، اين

است كه جونده ي آن دائماً در حال تف كردن است. آن هم تفي سرخ و با مقداري تعجب برانگيز!

آن برگ ها چندان خوش مزه نبود ولي چون درخت ميوه اي پيدا نشد، مجبور بودند كه

بخورند. به همين خاطر، تصميم گرفتند كه آن برگ ها به دهان همديگر بگذارند كه خوردن اش

راحت تر شود. تا جايي كه اگر مهشيد اين ها را در دهان شادمهر نمي گذاشت، ممكن نبود كه

حتي يك برگ هم از گلوي او پايين برود. برگي كه شايد صد ها سال غذاي اجداد ما بود.

همينطور كه خستگي شان را در مي كردند، شادمهر يك متر عقب تر رفت و به درختي تكيه

داد و گفت كه مي دانيد كه آروزي من چيست؟

گفتند: نه.

گفت: آرزو دارم كه يك شكم سير ناهار بخورم و همينطور كه از دور سفره كنار مي روم،

در يك متري پشت من، متكايي گذاشته شده باشد و بلافاصله عقب بروم و به آن تكيه دهم و

خانم ام را ببينم كه مي آيد و سفره را با خم شدن مكرر و گرفتن ظروف مختلف، جمع مي كند.

اينيدا كه فكر مي كرد كه مهشيد از پاسخ گويي به جواب شوهر اش عاجز مانده است لب به

سخن گشود و گفت: خير. اين كار اشتباهي است. آخر زن ها چه گناهي كردند كه در طول تاريخ

بايد نوكري مرد ها را بكنند.

در اين زمان مهشيد كه متوجه چيزي شده بود، سعي كرد كه مطلب را هر طور شده جمع و

جور كند. به صورت اينيدا نگاهي انداخت و بعد به صورت شادمهر و آنگاه گفت : كور خونده .

البته. البته اشكالي هم ندارد كه يك بار هم ما بياييم و شوهر هايمان را به آروزي شان برسانيم .

و البته خود اين شرايطي دارد كه جاي گفتن اش اينجا نيست. براي اولين بار، همه به خاطر چنين

سخنان و افكار شهوت آلودي، خنديدند. و چنين خنده هايي، براي مردمي كه تربيت شده ي غرب

هستند، كمتر پيش مي آيد. كه البته ديديم كه پيش آمد و چه لذت بخش بود.

٦۷

۸

دوباره راه افتادند و قدم زدن ها شروع شد.

مدتي گذشت، تا حدي كه مي شد گفت كه ديگر غروب شده است.