"داستان"ماه عسل ـ قسمت سیزدهم

ديگري ندارد.

۷۷

اين ها، حرف هاي شادمهر بود كه به مهشيد مي گفت و در واقع داشت ادعاي معرفت مي كرد. در

حالي كه خود او چشم از رقاصه ها بر نمي داشت و وقتي داشت اين ها را براي مهشيد مي گفت،

مدام به زنان نگاه مي كرد و آنها هم به و او و لبخندي پشت لبخندي.

حتي چند دفعه به وجد آمده بود و با دستانش صحنه هايي از عشق بازي افراد وسط بزم

را به مهشيد نشان مي داد.

شايد شادمهر راست مي گفت. آخر، آن مرد هاي دهكده اي، كه با زن ها مي رقصيدند، كف

مي كردند. اين امر به خوبي از چهره شان مشخص بود . قبل از اينكه وارد دور رقص شوند،

چهره اي شاد داشتند. نيش شان تا حلق باز. آن زمان كه دست رقاصه ها را در دست مي گرفتند،

چهره اي نگران كه نكند بيش از حد محبت كنند. روحيه اي پر استرس. و آن زمان كه دست شان

را رها مي كردند، ناراحت و نادم. انگار كه شادمهر حق داشت. شايد چنين مراسم به سود زنان

باشد. چرا كه مردان را در كف گذاشته اند. شايد اگر رقاصه اي از مردي تقاضا مي كرد كه برو

و به هتل دست بزن و برگرد، چنين كاري را مي كرد، اما آن حرف شنوي اش موقتي بود . كافي

بود كه رقاصه به قول اش وفا كند و شب را با مردي بخوابد و اگر تنوع زنان زياد باشد، ممكن

است كه مرد حاضر نشود كه برود و به پشت كمرش هم دست بكشد و برگردد. اين درست است

كه شايد مردان كف كرده بودند و بندگي را به آخرين حد خود رسانده بودند، اما تصور كنيد كه

چنان دستوري داده نمي شد كه كسي دست نزند. آنگاه بدبخت تر از آن زنان چه كساني بودند .

هيچ كس. كساني كه بدون اينكه ذره اي ناز آنها كشيده شود، مجبور بودن د كه بخوابند . آنگاه

ديگر برنده ي اصلي مردان بودند. چيزي كه در جاهايي كه دستور جوكي نيست، هست . زن

هنگامي لذت مي برد كه نازش كشيده شود. كه مرد را در كف فرو برد. و چه بهتر كه اين تو كف

فرو بردن، نه به خاطر نبود نيمي از پوشش باشد. چرا كه كمي پوشش تمايل به نزدي كي را زياد

مي كند. بلكه به خاطر شخصيت او باشد. در واقع نزديكي روحي. اين مي شود كه ناز كشيدن از

زن، از همان ابتدا شروع مي شود، نه از زماني كه پوشش اش نزديك به صفر است. به نفع زنان

است اگر دريابند.

مهشيد ديگر از سخنراني هاي شادمهر خسته شده بود. اما شادمهر خ واست كه جمله ي

ديگري بگويد و بد خاموش شود. گفت:

انسان دلش مي خواهد كه اگر دست كسي را گرفت، پاي او را هم بگيرد! اين مردان را نگاه

كن، تا حدودي پيش مي روند به اين اميد كه تا آخرش بروند . اما نمي توانند . آيا چيزي جز

سرخوردگي و عقده اي شدن برايشان باقي مي ماند. اگر بگوييم كه باشد، پس تمام اين زن ها

زير اين ها بخوابند، آنگاه ديگر چيزي از زن ها باقي مي ماند. اين طور مراسم، تنها و تنها انسان

۷۸

ها را تو كف مي برد. نزديك خواه مي كند. به بيان ديگر، با اين طور رفتار ها، يا زن ها برنده اند،

مثل اين، يا مرد ها، مثل آن. و اگر عقل باشد و پس از آن حجاب ناشي از عقل، هر دو برنده

خواهند بود. هر دو ناز خواهند كرد و نياز خواهند ديد.

مهشيد، كه قبلاً تمام اين ها را از شادمهر شنيده بود، ديگر دوست نداشت كه چيزي بشنود .

و البته شادمهر هم مطابق قولش عمل كرد و نگذاشت كه مهشيد چيز ديگري بشنود.

همينطور، يك ساعتي، داشتند مراسم را نگاه مي كردند كه البته هنگامي روشنايي آتش رو

به زوال مي نهاد، مرداني سوء استفاده مي كردند و دست به كارهايي مي زدند كه چون خيال زن

ها مطمئن بود كه پيشروي نخواهد داشت، از خدايشان هم بود . در ضمن، نزديكي در آن حد

چيزي است كه مغز تا حدود زيادي از كار مي افتد. در نتيجه، زن ها هم چندان ناراضي نبودند كه

با آن كارگران سيه چهره ي بدتركيب بخوابند. چرا كه هر چه باشد انسان اند و مالش، مالش

است. حال از هر كسي باشد. و همينطور آن دختر، كه پدرش مدت ها نائب رئيس بود و مرد . و

در كف مانده بود و حاضر بود كه با پسر ناقص العقل رئيس بخوابد. و شادمهر خودمان را چرا

نمي گوييد. او، آخر آشنايي با حكمت و معرفت بود. اما نمي توانست يك لحظه چشم از آن زنان

بردارد. اين خاصيت نزديكي است. پس، هنر كردن اين است كه ديگري را به هر روشي، با دوز و

كلك به خود نزديك كني، از آن به بعد خود او خواهد آمد.

چند نفري آمدند و آن ها را پس از بيدار كردن به كلبه اي راهنمايي كردند. اما دستشان را

بستند كه فكرهايي كه بي شك با ديدن آن مراسم به ذهن شان رسيده بود، قابليت عملي شدن

نيابند. خوب خوابيدند. با اينكه دست ها و پاهايشان بسته بود. اما آنقدر خسته بودند كه چشم را

بستند و تا نزديكي هاي صبح كه چنين بود.

۷۹

۹

ديگر كاملاً صبح شده بود و خورشيد براي چند هزارمين بار، خودش را نشان داد.

صدا هايي شنيده شد. عده اي داشتند به سمت كلبه مي آمدند . كلبه اي كه آن شب نقش

زندان را بازي كرده بود. در زدند. و بي معطلي قفل در را برداشتند و در را باز كردند. اما اينبار

نه از روي توهين. و توبيخ. بلكه به خاطر شرمندگي. رئيس آمده بود. و دستور داده بود كه ميز

صبحانه اي درست كنند كه دست كمي از ميز ناهار نداشته باشد. مرغ هايي برشته طبخ شوند كه

ميهمانان بسيار گرسنه اند. رئيس از پيش جناب جوكي مي آمد. و همه چيز را مي دانست . نائب

شانس آورد كه با ميهمانان خوش رفتاري كرده بود.

بر سر ميز صبحانه نشستند و پسر هجده ساله ي چرخاننده ي چوب آمد و پرسيد كه شما

چه ميوه اي دوست داريد. بيچاره آن پسر كه مدهوش از جرياني بود كه ديشب اش بر او گذشته

بود، هنوز خوب از جريان مطلع نشده و نمي دانست كه مهمان آن روزش، صاحب تمام ميوه

هاست. چرا كه رسم بر اين بود كه در آنجا ابتدا مي آمدند و سوال مي كردند كه چه ميوه اي

دوست داريد و بعد مي رفتند و آن ميوه ي خاص را مي آوردند. كه اگر باز ريشه يابي كنيم،

ريشه در اقتصاد ضعيف آنجا داشت كه ريشه ي تمام فرهنگ هاي غلط نيز هست!

هر چه منتظر ماندند كه رئيس بيايد و هنگام خوردن صبحانه با آنها باشد، نيامد كه نيامد .

مثل اينكه مشغول بر پا كردن جشن عروسي پسرش بود. پس، نيامدن اش اشكالي نداشت.

تنها چيز ناخوش آيندي كه در آن صبح ديده شده بود، مسواك زدن هاي پر سر و صدا و

طولاي اهالي بود كه در ملع عام انجام مي گرفت. چرا كه ديگر به نبودن حتي يك فرد تو دل برو،

در كل دهكده، عادت كرده بودند.

رئيس دهكده از جناب جوكي اجازه گرفته بود كه چون عروسي پسرم است، دوست دارم

كه در دهكده ي خودم باشم. جوكي هم پذيرفته بود و او را مورد تشويق قرار داد كه چه خوب

كردي كه در چنين روزهايي جشن گرفتي. تا رئيس دهكده وارد دهكده شد خبر دادند كه دختري

را دستگير كرده ايم كه ادعا مي كند كه اينيدا كومار است. مي گويد دختر جانتامانا كومار ام . و

رفتند و آن را به رئيس نشان دادند. رئيس داشت دلش مي تركيد كه نكند كه با او كاري كرده

باشند. چرا كه شنيده بود كه دختر عموي جوكي، گم شده است. براي همين سراسيمه به كلبه

زندانيان رفت و آنها را آزاد كرد و با صبحانه ي دلچسبي پذيرايي كرد كه نكند كه خاطره ي بدي

را از آنجا براي جوكي تعريف كنند.

۸۰

اين ها فكر هايي بود كه اينيدا در پيش خودش مي كرد . درست در زماني كه با ماشين

رئيس، داشتند به سوي قصر مي رفتند.

تا قصر نيم ساعتي راه بود.

چندان خوشحال نبودند. مخصوصاً اينيدا كه نتوانسته بود در روز اصلي جشن ايالتي در

قصر باشد. جشن ايالتي در يك روز برگزار مي شود و يك روز بعد از آن هم مراسم كوچك تري

براي نزديكان برگزار مي شود. به همين خاطر، آنها مي توانستند براي اختتاميه ي مراسم خود را

به قصر برسانند. و اين مي توانست موجب خوشحالي نسبي اينيدا و همراهان او شود.

اما زوج ايراني، آنچنان كه گفته شد، ناراحت نبودند. چرا كه براي آنها چندان فرق نداشت .

آنها به عمق طبيعت بكر هند رخنه كرده بودند و بهترين ماه عسل هاي طول تاريخ بشر را تجربه

كرده بودند. مخصوصاً مهشيد كه از چيزي كه در مرتفع ترين نقطه ي تجسم اش هم مي گذشت،

فراتر رفته بود و تمام اين تجسمات خيالي را در عمل ديده بود و هيجاني را تجربه كرده بود كه

كم نظير بود. به همين خاطر، ورد زبان شان اين شده بود كه "خدايا شكرت كه ما را خوش

شانس آفريدي".

ماشين، مسير جاده اي را مي رفت كه اگر چه سطح خوبي نداشت، اما منظره ي اطراف آن

مسير آنقدر زيبا بود كه رانندگي آهسته، هيچ ملالي را در مسافرين توليد نمي كرد.

ماشين همچنان حركت كرد و كرد تا خود را به قصر رساند. اما اينبار از سمت ديگري به

قصر وارد شدند. از سمت شرق. به همين خاطر بود كه شادمهر كه راننده بود سوالي كرد كه آيا

اين همان قصري است كه پريروز ديده بوديم؟! راست هم مي گفت. قصر آنقدر بزرگ بود كه

نماي شرق و غرب اش چندان شباهتي به هم نداشت. درخت ها كه پايان يافت، ديگر قصر به

خوبي مشخص شد. طوري كه شادمهر از گفته اش ناراحت شد كه چرا آن سوال را پرسيدم.

جوكي از دور ديده مي شد كه در بين ده ها زن زيبا رو مي لوليد و نوشابه اي بد ست

داشت. ماشين وارد محوطه ي اصلي شد. سرنشينان تعجب كرده بودند. چرا كه صحنه اي كه مي

ديدند با آن تعريفي كه اينيدا از دومين روز جشن كرده بود، تطابقي نداشت. آن محوطه تا دلتان

بخواهد شلوغ بود.

چند دقيقه بعد معلوم شد كه جوكي جشن را يك روز به عقب انداخته است.

مراسم استقبال گرمي صورت گرفت و يكي از بزرگ ترين جشن هاي هندوستان در شرف

آغاز بود.

در آنطرف رقص ها آغاز شده بود. فوق العاده باشكوه بود. چيزي كه باز مهشيد نتوانسته

بود با پرواز دادن تصور اش به آن برسد. جشن پرفروق تر از چيزي بود كه مهشيد تصور مي

۸۱

كرد. با اينكه در كل مسير با خودش ور مي رفت كه اين جشن را بزرگ تر تصور كند كه هنگام

ديدن اين همه انسان هاي شيك پوش و با كلاس شكه نشود. اينيدا به او گفته كه هر جا كه رفتم و

هر جا ايستادم، تو بايد در كنارم باشي. حق هم داشت. چرا كه اينيدا هم براي اولين بارش بود كه

مي خواست به جاي پدرش، به عنوان رئيس كل املاك او معرفي شود.

بعد از يك سري روبوسي ها و دلم براتون تنگ شده بودن هاي زياد، جوكي به آنها پيوست

و هر كجا مي رفتند او هم با آنها مي رفت.

حداقل اش اين بود كه دريافتند كه جوكي هيچ تقصيري در گم شدن آنها و پيدا نشدنشان

نداشت. و نقشه ي پليدي نيز.

وارد قصر شدند و عظمت قصر موضوع بحث را عوض كرد. جوكي پرسيده بود كه در اين

مدت كه در جنگل ها بوديد براي من تعريف كنيد كه بر شما چون گذشت. جوكي، جواني بود كه